De Voyager I werd gelanceerd in 1977 en had tot doel om onze verste planeten nader te onderzoeken. Missie geslaagd, maar inmiddels bijna 50 jaar en 24 miljard kilometer verder is er iets opvallends geconstateerd. De Voyager heeft ons zonnestelsel verlaten en dat ging gepaard met afname van plasma afkomstig van onze krachtbron de zon.
Betekent verder dat er een toename is van galactische kosmische en andere elektromagnetische straling. De overgang van ons zonnestelsel naar een ander in de leegte van de immense interstellaire ruimte. Opvallend met de kennis uit de vorige eeuw is de vorm van communicatie. Nog steeds is er contact. Alleen dat duurt eventjes. Om een signaal te ontvangen omvat het een tijdsruimte van bijna een etmaal.
Merkwaardig is dat tussen de natuurlijke laagfrequent plasma golven regelmatige patronen zijn ontvangen welke om de elf minuten werden herhaald. Het was een gestructureerde boodschap uit het grensgebied van een ander zonnestelsel met aparte energierijke meldingen welke niet door de mensheid en artificial intelligence ontcijferd kon worden. Geen binaire info met enen en nullen maar verbindingen met zessen. Echter wel een doelgericht signaal van een andere intelligentie uit een zonnestelsel hier heel ver vandaan.