Kreeg laatst een brief waarbij mijn overlijden alvast als een vaststaand feit werd aangekondigd. Op zich voor mij geen echt nieuws, want u weet net zo goed als ik dat een aantal zaken in het leven vaststaan. Het is de evolutie waar niet aan te ontkomen valt. Ben me daar wel degelijk van bewust.
Maar toch een vreemde brief van de Rabobank die mij op de keiharde feiten wees. Telefonisch was ik ook al niet te bereiken en de ernst van de situatie van dit moment moest onder ogen worden gezien. Reageren met spoed want ik was nota bene al zestig jaren oud en de risico’s van het doodgaan derhalve actueel.
Het meest grote probleem waar de Rabobank mee worstelde was dat ik gebruik maak van een doorlopend krediet.
Ik krijg nu zelfs het recht van de Rabobank om mijn krediet af te bouwen omdat er geen overlijdensrisicodekking is. Daarnaast het recht om het krediet in z’n geheel op te heffen want de erfgenamen moeten anders opdraaien voor alle kosten die dit krediet met zich meebrengt.
Nou, die erfgenamen laten me mooi zitten, die willen alleen maar de opbrengsten zien en anders accepteren ze de nalatenschap niet. Dat recht hebben de erfgenamen nu nog maar voor hoelang? Uiteindelijk moeten de banken en het rijk geld vergaren.
Tja, een groot probleem. Een uiterst moeilijk, onverteerbare zaak in dit euroland zonder ruggengraat. Wij kunnen klaarblijkelijk dansen naar de pijpen van de harkers van Europa, namelijk de grootgraaiers van vorengenoemde banken.
Maar liefst meer dan 45 jaar hebben de snaaiers over mijn rug en die van vele andere, hardwerkende Nederlanders hun eigen bonussen en privileges veilig gesteld. De banken zijn nooit ook maar één cent of eurocent te kort gekomen want ze zijn heer en meester in het doorberekenen van alle kosten.
Binnenkort verwacht ik dus een volgende brief. Die van de hypotheekverstrekker, die toevalligerwijze ook de Rabobank is. We weten het, de prijzen van onroerend goed zullen met 50% afgewaardeerd moeten worden en ja, dan heb je weer een groot financieel probleem.
Ze zouden nu maar iets tekort komen en dan gaat wellicht de bank failliet en heeft onze demissionaire schatkistbewaarder Jan Kees de Jager, een heel groot probleem. Wellicht kan de overheid aankloppen bij Europa voor ESM steun, het noodfonds voor banken. Schuiven en tijd winnen luidt het credo maar ik weet het, ik ben een groot risico voor de bank, terug naar de vertrouwde sokken en een hutje op de hei.
